حرفی که یک نفر در نقطه‌ی هشتاد می‌زند، شاید برای تو که در نقطه‌ی ده ایستاده‌ای هیچ مناسب نباشد.
مثال: شاید یک نویسندهی پرسابقه نیازی به زیادنویسی نداشته باشد و بگوید گهگاهی که حسش باشد می‌نویسد، اما برای نویسندهی نوپا افزایش کمیتِ تولید نخستین اولویت است.
اگر اراده‌ی خاموش‌کردن موبایلت را نداری، اراده‌ی آفریدن چیزی ارزشمند را هم نداری.
هر روز از زندگی می‌تواند مانند اثری هنری باشد اگر…
همیشه به ادامه‌ی متفاوتی برای این جمله می‌اندیشیم.
اگر می‌خواهی با یافتن نمونه‌ی مشابهی از ایده‌ات در میان آثار موفق، خلاقانه بودن آن را تصدیق کنی، پس معنای خلاقیت و نوآوری چه میشود؟
هیچ فرد خلاقی خلق ایده‌های تازه را به خاطر ناتوانی در به سرانجام رساندن ایده‌های قبلی متوقف نمی‌کند.
خلاقیت در تولید محتوا از زمانی آغاز میشود که تمام دانسته‌هایت را منتشر کنی و دیگر چیزی برای گفتن نداشته باشی.
ما در پیاده‌روی شکوفا می‌شویم. ممکن است فردی که خود را بی‌استعداد می‌داند، هنگام پیاده‌روی به چشمه‌هایی از ذوق و خلاقیت خود برسد.
منشأ مهلت‌ترین نگرانیهای ما تعلل در انجام کارهایی‌ست که عمیقن به اهمیت انجام آن‌ها پی برده‌ایم.
تازه‌کار کسی است که کارهای تازه می‌کند، حرفهای تازه می‌زند و مرزهای قلمروی حرفه‌اش را گسترش می‌دهد. او شهامت تغییر دارد و در بند قواعد نمی‌ماند. تازه‌کار با کهنه‌ها آشناست و از دل کهنه‌ها حرفهای تازه بیرون می‌کشد.
من که دوست دارم همیشه در هر کاری تازه‌کار باشم و تازه‌کار بمانم.
پاسکال گفت «گرفتاری بشر از آن روست که نمی‌تواند تنها در یک اتاق بند شود.»
حالیا موبایل وسوسه‌ی بیرون‌زدن از اتاق را رفع می‌کند اما خود به اتاقی تبدیل میشود که کمتر کسی یارای بیرون‌زدن از آن را دارد.
هر وقت متوجه شدی هیچ روش معینی برای خوب زندگی کردن وجود ندارد، می‌توانی روش شخصی خودت را برای خوب زندگی کردن بسازی.
احساس می‌کنی درمانده و پریشانی، هیچ دستاورد بزرگی نداری و هر روز بیشتر در رخوت و افسردگی فرو می‌روی. می‌دانی چرا؟ چون فقط کارهایی را انجام میدهی که فکر می‌کنی از پس آن‌ها بر میایی.
هر چقدر هم که تلخی زندگی پررنگ جلوه کند، باز هم در لحظاتی حس می‌کنی زندگی بی‌اندازه زیباست.
اغلب کارهای واقعن اثربخشی که در زندگی انجام داده‌ام آن‌هایی بوده‌اند که در ابتدا خودم را از انجامشان ناتوان دیده‌ام.
فکر می‌کنم این را چند سال پیش وقتی از سروصدای کارگاه ساختمانی بغل دفترم کلافه شده بودم، نوشتم:
صداهای مزاحم را تاب می‌آورم، خیال می‌کنم این‌ها هم صدای نوعی پرنده است.
وقتی برای شروع نوشتن منتظر ایده می‌‌مانی، ذوق ذهنت را کور می‌کنی و شاید هیچی ننویسی؛ اما وقتی بدون طرح و ایدهی قبلی، بی‌درنگ نوشتن میاغازی، پاداش اعتماد به ذهنت را پس از بیست سی دقیقه، با بهترین ایده‌‌ها می‌گیری.
تنهایی ناب و سازنده زمانی حاصل میشود که دست از اثبات خودت به دیگران بکشی.
میل رفتن به لایه‌هایی دیگری از یک کار، رابطه یا هر چیزی همیشه خوب نیست. گاهی هنر در ماندن در یک لایه‌ی مشخص و تکان نخوردن از جای خود است.
امروز در کارگاه تمرین نوشتن گفتم:
غلطِ غیرکلیشه‌ای بهتر از درستِ کلیشه‌ای است، چون خالق اولی با ممارست بیشتر توان خلق درستِ غیرکلیشه‌ای را هم خواهد یافت.
صبح امروز ایدهی خوبی به ذهنم رسید، چنان خوب که گفتم محال است از یادم برود؛ اما دود شد رفت هوا.
اگر ایده‌‌ای خوب به نظر می‌رسد حتمن ارزش ثبت فوری هم دارد. حتا در بدترین شرایط و احول هم یادداشت‌‌‌کردن ایده ضرورت دارد.
ایدهی از دست رفته افسوس و اندوه میشود.
پیش از جدی‌شدن بحث معنای کلمه‌های مهمِ گفت‌وگو را از هم بخواهیم.
اگر کارت ضعیف است اما توقعت بسیار، یا توقعت را تعدیل کن یا بر کیفیت کارت بیفزا.
اگر بین نوشتن‌هایت فاصله بیفتد دوباره مجبوری از صفر بیاغازی. هنرِ نوشتن هنرِ دورنشدن از نوشتن است.
نوشتن از بدیهیات همیشه بد نیست، به‌شرط آنکه از بدیهیات به بدیهیات نرسی. بسیاری از بهترین مقاله‌ها از بدیهیات آغاز میشود و به غیربدیهیات می‌رسد.
تا می‌نشینی بنویسی نگران کارهای نکرده‌ات می‌شوی؟
وقتی می‌توانی حرفهای شوی که بی‌اعتنایی به این نگرانی را بیاموزی.
امروز کلی قربان‌صدقه‌ی زبان فارسی و ظرفیت فراوانش برای ساخت کلمات تازه رفتم.
از میان یادداشت‌های قدیمی‌ام:
«می‌خواهم آن‌قدر تند و زیاد بنویسم تا فکرهای پنهان، فکرهای سرکوب‌شده بالا بیایند.»
چرا این حرف آن سکستون را ده هزار بار برای خودت تکرار نمی‌کنی «گاهی اوقات ده صفحه چرندیات محض می‌نویسم تا به یک جمله‌ی خوب برسم.»؟
-گاهی یه چُرت کوچیک همه‌چیزو درست می‌کنه؛ پا می‌شی می‌بینی قدرتت هزار برابر شده.
چند تا کلمه‌ی عینی (اسم ذات) بردار و مدام درباره‌ی آن‌ها بنویس.
ستیز با خواب بیجاست. به جای دشمنی با خواب به استفاده‌ی بهینه از لحظات بیداری فکر کنیم.
از میان یادداشت‌های قدیمی‌ام:
«بله، به گفته‌ی شما موفقیت آسانسور ندارد و باید از پله‌ها بالا برویم. اما نقش خلاقیت این وسط چیست؟ خلاقیت قرار است ما را به آسانسور موفقیت برساند، برای موفقیت آسانسور بسازد.»
برای رسیدن به نظم ذهنی به عدد نیاز داری. باید اعداد مخصوص خودت را پیدا کنی. مثلن من می‌دانم که هر روز باید ده تا ده دقیقه بنویسم (+).
نامه بنویسیم، اول از همه به خودمان. هر روز به خودمان چندین و چند نامه بنویسیم.
صحنه‌ی رازآلودی‌ست: کسی پشت میزی نشسته و فقط می‌نویسد، بی‌که کار دیگری بکند، فقط می‌نویسد، بی‌وقفه می‌نویسد، بی‌اندازه می‌نویسد.
هر وقت ۵ نفر آدم پیدا کردی که توانستی ۵ کتاب را ۵ بار با آن‌ها بخوانی یعنی خیلی خوشبختی.
چه اصراری داری که خودت را تهِ تهِ بن‌بست ببینی و هر راه‌حلی را بی حاصل؟
راه‌حل زمانی نتیجه می‌دهد که کمی هم اثربخشی آن را به خودت تلقین کنی.
در آینده بی‌اندازه افسوس خواهی خورد اگر یادداشت‌های روزانه‌ات را با جزئیات کامل ننویسی.
-یه سری چیزای مهم هست که ما دوست داریم هر روز اهمیتش بهمون یادآوری بشه، مثلن من دوست دارم هر روز به خودم یادآوری کنم:
شما چی رو مهم می‌دونید؟
انگیزه و انرژی انجام کارهای بزرگ را وقتی به دست میاوریم که کارهای کوچک را کنار بگذاریم. کارهای ریز و کم‌حاصل عامل حواسپرتی و بهانه‌ی به‌تعویق انداختن کارهای ارزشمندند.
دیشب تا صبح توی خواب به خودم می‌گفتم این چند جمله را بنویس:
«اینجا در بازی مارپله‌ای هستیم که یک خانه در میان نیش مار است، بی هیچ پله‌ای.»
صبح که پا شدم زیاد چنگی به دلم نزد، ولی زمینه‌ساز طراحی تمرینی تازه برای کارگاه تمرین نوشتن شد.
دنبال بهترین نوع ارتباطات اینترنتی هستی؟
در موضوعی که می‌‌پسندی، رتبه‌های بالای نتایج جستجوی گوگل را به دست بیاور.
نوشتن بهترین کاری‌ست که می‌توانم برای رؤیاهایم انجام بدهم.
از چیزهایی که در تو احساس تازه ایجاد می‌کنند استقبال کن، آن‌ها زمینه‌ساز شکل‌گیری افکار تازه‌اند.
پیشنهاد: رمان بخوان. رمان با کم‌ترین هزینه و بیشترین تنوع و کیفیت می‌تواند خالق احساسات تازه باشد.
بدترین نوع اتلاف وقت زمانی رخ می‌دهد که تو نمی‌دانی کاری که انجام میدهی اتلاف وقت است.
آیا جرأت داری از این منظر به عملکردت بنگری؟
دلتنگ کتابی بود که هرگز نخوانده بود.
دلتنگ آدمی بود که هرگز ندیده بود.
دلتنگ دیواری بود که بر آن تکیه نداده بود.
دلتنگ جنگلی بود که پا به آن نگذاشته بود.
دلتنگ…
دلتنگی برای نادیده‌ها و ناشناخته‌ها را بیشتر می‌پسندید.
دوستی در جلسه‌ی امروز نویسندگی خلاق گفت: «من خودم ماجرام».
بله، ما که مشتاق نوشتنیم، هر کدام خود یک ماجراییم. ماجراپنداشتن خویش بهانه‌ای همیشگی برای نوشتن است.
آنکه همه چیز را «ساده» می‌خواهد، اغلب بی‌مایه‌ترین چیزها نصیبش میشود.
نوشتن از همان دری وارد زندگی تو میشود که یقین و قطعیت از آن خارج شده است.
میل نویسندگی زاده‌ی ابهام است.
مگر می‌توان میل به فلسفیدن درباره‌ی زندگی خویشتن را نادیده گرفت؟
-کاش هر جمله‌ای که از دهن آدم میاد بیرون مثل یه شعر باشه؛ اما نه مثل اون مزخرفات کهنه‌ای که اغلب آدما شعر می‌دونن. یه شعر بی‌زلم‌زیمبو باشه مثل این:
«به تو حسودیم می‌شه
هر وقت دلت بخواد
می‌تونی ترک کنی منو
اما من نمی‌تونم
ترک کنم خودمو.*»
*آنا اشویر، کتاب «دارد هوا که بخواند»، ترجمه‌ی محمدرضا فرزاد
کاش یک جا، قرص و محکم به خودت بگویی «تکرار بس، تکرار بس، تکرار بس.»؛ از دور باطل بیرون بزنی و فقط جاهای جدید بروی و کارهای نو بکنی و حرفهای تازه بزنی.
چس‌ناله‌هام هیچ به کارت نخواهد آمد.
ناله‌هایم برای خودم، امیدهایم اما برای تو. من از امیدم برای تو می‌نویسم.
سراغ نوشته‌های پارسال و پیرارسال و پس‌پیرارسال نرو. وحشت می‌کنی از اینکه هنوز همان دردها و دغدغه‌ها را داری، از اینکه رشدت به چشم نمی‌آید. نرو، هیچ وقت تا مطمئن نشدی سراغشان نرو. اطمینان از چی؟ از دگرگونیِ مشهود؛ اما بزرگ‌ترین دگرگونی هم چون به‌تدریج صورت گرفته شاید چندان به چشم نیاید. می‌بینی که راهی برای اطمینان یافتن نیست. پس برو، سراغ نوشته‌های پارسال و پیرارسال و پس‌پیرارسال برو، شاید چیزی برای غافلگیر شدن یافتی.
نمی‌دانم، نمی‌دانم، نمی‌دانم، نمی‌دانم. در نوشتن، از تکرار هیچ کلمه‌ای اندازه‌ی تکرار «نمی‌دانم» لذت نمی‌برم.
