به قید قرعه

☐یک مرض من هم آن است که تقریبن هر روز یک اسم جدید و عجیب برای خودم می‌‌‌سازم و حتا از برخی اطرافیانم خواهش می‌کنم مرا با همان نام صدا کنند. حالیا اسم امروز:

نام کوچک:‌ قید
نام خانوادگی: قرعه

تا حالا قید قرعه را از نزدیک دیده بودید؟

غذای محبوب:‌ قرعه‌سبزی

پی‌نوشت: با تشکر از آگهی مضحک بانگ (رحیم‌خال‌اوغلو با اینکه روزنامه‌خوان قدیم است، اصرار دارد بانک را بانگ تلفظ کند.)

پیوند مرتبط: فهرست بی‌خاصیت

☐بله، چه بهتر که جمله‌ را کوتاه بنویسیم. اما اگر هم هوس جمله‌ی بلند کردیم،‌ اینطوری درست بنویسیم:

اولین باری که لقوه‌ی زبان سهراب عامری سخت باعث زحمت او شد، وقتی بود که دوره‌ی دبستان را تمام کرده بود و می‌خواست به دبیرستان برود و پدرش تلاش می‌کرد که به هزار و یک دلیل به او بفهماند که سواد در حدّ خواندن و نوشتن نه‌تنها لازم است، بلکه ثواب هم دارد، ول از این حدّ بیشترش مایه‌ی گمراهی و گرفتاری است و بنابراین حالا که تصدیق ششم ابتدایی را گرفته است، خدا را شکر کند که می‌تواند، اگر مشکلی پیش بیاید،‌ عرض حالی بنویسد،‌ حساب خرج و دخل زندگی‌اش را نگهدارد و شب‌های جمعه برای آمرزش امواتش… و همین‌جا بود که سهراب مثل فنر از جا جست و فریاد زد…»
-محمود کیانوش، کتاب «این آقا کی باشند؟»، نشر مروارید، ۱۳۸۹، ص. ۳

پیوند مرتبط: فهرست جمله‌های بلند خوب

☐از دیالوگ‌های امروز:

مرد سالدار: عِناب یا به قول شوما عَناب خیلی خوبه. دور روز که بخوری دیگه از یبوست موبوست خبری نیس. چون همه درد و مرضا به خاطر یبوسته. وقتی دفع نکنی هر چی باشه می‌مونه جذب بدن می‌شه دیگه.

☐۱۲:۲۰. امروز بارانی است. نمی‌توانم خوب نباشم. سرحال و امیدوارم. امروز روز پیاده‌روی است.

☐دایی‌نال «مردی که در غبار گم شد» را کش رفته و پس نمی‌آورد. رفتم یکی دیگر خریدم. قدری گران. حس می‌کنم رفته تو پاچه‌ام. وقتی چنین حسی دارم زور می‌زنم هر طور شده رس کتاب را بکشم تا زهر خریتِ خرید دفع شود.

بخوانیم سطری درخشان از این شاهکار نصرت رحمانی را:

«زندگی به من آموخته بود که در روشنایی باید عاشق شد و در تاریکی عشق ورزید.»

☐۲۳:۲۱. یکسره درگیر بودم تا حالا. الان هم دفترم. نبی هم هست. خبرنامه‌ی ایمیلی را نوشتم و همین حالا می‌فرستیم.

☐یک بخش هم به وبلاگ اضافه کردم تا برخی نکته‌هایی که باید جلوی چشم باشند،‌ همه یکجا در دسترس قرار بگیرند: ماجرای اینجا

☐۰۰:۲۹. هنوز مشغولم. خبرنامه را فرستادم خیالم راحت شد. یکی از جمله‌هایی که در خبرنامه نقل کرده‌ام:

«کُندگامانی که آهسته در مسیر خود می‌روند از تُندگامانی که از مسیر خود خارج می‌شوند پیشی می‌گیرند.»
-فرانسیس بیکن

☐امروز جلسه‌ی آخر دوره‌ی «منداستان» را برگزار کردم. وبینار دوره‌ی «وقت نویسنده» خوب پیش رفت. نوشتن از جزییات این جلسات بماند برای فردا. دو تا کتاب خاص و کمیاب هم یافتم که از آن‌ها هم می‌نویسم برایتان.

☐۰۰:۴۵. آماده می‌شوم بروم خانه.
این شعر ازمیر آصف را با هم بخوانیم:

فراتر

وقتی هزار معنا
بر کلمه‌ای بار کردم
برای تو به صدا درخواهم آمد.

-از کتاب «بعد از شعر چه می‌شود؟»، ترجمه‌ی داریوش محمدی‌مجد، نشر نارنجستان کتاب