«به اعتقاد من، هنرمند به چیزی مدیون نیست. باید به فطرت هنرمندانه‌ی خود وفادار بماند. آلایش ذهن آفرینشکارش به هر چه… حتی رنگ (سیاه، سفید) لهجه و زبان و مرز… از منزلت هنر او کاسته است. به‌نوعی ارتباطش را محدودتر می‌گذارد و تدوام ارزش‌های فرهنگی او را ضعیف‌تر و سطحی‌تر می‌نمایاند.»
-شیون فومنی، رودخانه در بهار، ص۱۴