«او با همان سایه‌رنگ‌های صخره‌ای که روی آن ایستاده نقاشی شده است. سمت چپ او چند صخره‌ی دیگر سربرآورده‌اند که در نگاه اول هیکل‌های انسانی به نظر می‌رسند. دیگر این که سایه‌رنگ‌های خاکستری و آبی رنگ‌های اصلی‌اند، و کوه‌های بلند دوردست به‌طور کمابیش نامحسوس با آسمان یکی می‌شوند.»
-سون اریک لیدمن، سنگ‌های روح، ترجمه‌ی سعید مقدم، ص۲۴۹