«جهشهای بیاختیار دست و پا شروع شده، در خیال میروم تا برسم، به هم برسیم، یا از هم بگذریم مانند باد. گذر زمان بر فراز زمین شتابانگیز است. با اندوهی ناشناخته میپندارم که میتوانم پرواز کنم و سبکبال بروم، زنگ گذر تن خود را همراه ثانیهها میشنوم، چه ناخواسته!»
-فریده رازی، من و ویس، ص ۵۳