«در کتاب‌هایی از نوعِ تاریخِ وصاف و دُره‌ی نادره در گذشته، و در اغلبِ ترجمه‌ها و مواضع رسمی، و بسیاری تألیفات و نوشته‌هایِ جاسنگینِ امروزی، بیشتر به دلیلِ قطعِ رابطه با زبانِ گفتار و محروم ماندن از موادِ حیاتی و شادابی‌بخشِ موسیقی و عباراتِ گفتاری، لفظِ قلم اغلب به فسیل می‌ماند.»
-منوچهر انور، زبان زنده، ص ۲۸