«دچار اندوهی شدهام که انتظارش را میکشیدم، اندوهی که ریشهاش در خود من است. راستش، من همیشه غمگین بودهام. این غمگینی را حتی در عکسهای دوران کودکیم هم میبینم، این اندوه را، این همیشهآشنا را، من همواره در خود داشتهام.»
-مارگریت دوراس، عاشق، ترجمهی قاسم روبین، ص ۴۶ و ۴۷