ادامه دارم

3 پاسخ

1. Farah, [۰۶.۰۳.۲۴ ۱۶:۲۶]
   یزد اسفند ۱۴۰۲
   هرروزز یک ربع باید منتظر بمانی تا نوبتت بشود که انگشت بزنی و به خانه بروی ، انقدر که ظهر ها جلو تایمکس ترافیک است ، زمان های دیگر شلوغ نیست ، نمیدانم چرا حتی تحمل این صف را ندارم ، کلافه ام میکند، این روزها تحمل هیچ چیز را ندارم
   بالاخره نوبتم میشود
   خروج شما با موفقیت ثبت گردید، سریع به حیاط می آیم دستانم را داخل جیبم میکنم
   ماه از نیمه اسفند گذشته است و تازه هوا سرد و برفی شده ‌‌است ،انگار آسمان تازه یادش افتاده که زمستان است ،همانطور که به سمت محل قرارم با همکارم میروم ، چشمم به شکوفه های یخ زده درخت نارنج پشت داروخانه می افتد ، برف این موقع سال جز سرما زدن درختان چه سود دیگری دارد ؟
   همکارم را میبینم برایم دست تکان میدهد مثل همیشه میخندد ، به سمتش میروم و سوار میشوم ارام سلام میکنم
   میر : سلام خوبی ؟ چه خبر ؟
   سلامتی خبری نیست ،
   میر :اوضاعت خوبه ؟
   هی ، خوب که خیلی بهتر از ایناست ، ولی میگذره
   میر : هنوز نتونستی باهاش کنار بیای ؟ چند ماه شد ؟‌
   نه هنوز ، حدودا شش ماه ،
   میر : پشیمون نیستی ؟
   مگه مهمه ؟مهم بود این اتفاق نیفته که افتاد ، دیگه چه فرقی میکنه که من پشیمون باشم یا نباشم
   میر : میگذره این روزها ، یه روزم روز تو میشه
   ممنون
   میر : تو حرف افتادیم یادت باشه بابامو سوار کنیم
   کجا ؟
   میر : نزدیک مارکار
   باشه ، راستی بابات بهتر شدن ؟ شیمی درمانی شون‌ تموم شد ؟
   میر : آره تموم شد ، بهترن خدا رو شکر ، امروز نوبت دکتر داشتن که آزمایشاتشونو نشون بدن که اگه خوبه ، پرتو درمانی رو شروع کنن
   آخی ایشالله عاقبتش خیره
   میر : ایشالله ، راستی خانم فلاح گفت فردا عیدی واریز میکنن
   زیر لب گفتم چه خوب ، ولی خودم میدانستم که این روزها حتی پول هم نمیتواند خوشحالم کند انگار هیچ چیز خوشحالم نمیکند
   پدر میر یک‌ مرد حدودا هفتاد و پنج ساله بود که در نظر اول شال سیدی اش جلب توجه میکرد
   از آن پیرمرد های دوس داشتنی که وقتی پای صحبت شان بشینی ناخود آگاه کلی درس زندگی بهت میدهند
   اون بابای تو نیستن ، روی نیمکت پارک؟
   میر : چرا خودشونن ، و شروع کرد به بوق زدن
   چقدر وسیله‌ دستشونه ؟ میخوای بری کمکشون ؟
   آره باشه
   از دور میبینم‌ که‌میر وسایل را از دست‌پدرش گرفت
   پیرمرد با یک‌گلدان سنبل زیبا سوار ماشین شد
   سلام‌میکنم ، به گرمی جواب میدهد
   میر : چی خریدین بابا ؟
   پیرمرد : کنار مطب مغازه گلفروشی بود ، گل سنبل و یه سری وسایل سفره هفت سین خریدم
   میر : خوب کاری کردین
   ماتم برده بود و به این فکر میکردم که این پیرمرد که چند ماهی است که درگیر سرطان بدخیم ریه است و هرروز کلی دارو میخورد و مشخص نیست چند روز دیگر فرصت زندگی کردن دارد ، از من امید و انگیزه بیشتری دارد
   از چه زمانی به این پوچی رسیدم ؟ چرا حالم یک جوری است که انگار آخر دنیاست ، مشاورم میگوید این حس و حالت طبیعی است ، تو در مرحله ی سوگ هستی ، بالاخره کسی را از دست داده ای که برای ده سال تمام ، مهم ترین فرد زندگیت بوده ، میگوید به خودت حق بده و رنج و غمت را حس کن تا خوب شوی
   اما من امیدی ندارم ،
   فکر میکنم هرگز خوب نخواهم شد

   برای پاسخ دادن وارد شوید

2. شاهین کلانتری چیزی در پهلوی دایره های اول هر سطرت فرو کرده ای؟

   برای پاسخ دادن وارد شوید

   1. تفسیرش با شما.

      برای پاسخ دادن وارد شوید