آنکه تو را می‌درکد

☐صبح برفی با برگزاری کارگاه تمرین نوشتن آغاز شد. در مقدمه از تجربه‌ی دیشبم گفتم که چطور دو صفحه نوشتن از انبوه نشخوارهای ذهنی نجاتم داد و حتا باعث شد خواب‌های قشنگی هم ببینم.

☐بعد رفتم کرج‌ پی یافتن یک برگه کاغذ گم‌شده، هزار تا چیز دیگر پیدا کردم، جز چیزی که می‌خواستم.

☐برخی چیزها اول که نوشته می‌شوند چشمگیر نیستند اما چند سال که می‌گذرد معنا و زیبایی می‌یابند. حس من به قلم‌اندازهای دفترچه‌ یادداشت‌های کاغذی چنین است.

☐باز گپ‌وگفت احمقانه‌ی شبانگاهی. این بار درباره‌ی سربازی و مزایای آن: «سربازی خوبه ولی نه دو سال، دو ماه باشه خوبه.» و توی اتاق نه سربازی می‌بینی و نه کسی که احتمال سربازی رفتن خودش یا فرزندش باشد. همین حرف بیهوده هزار بار تکرار می‌شود تا اینکه حس می‌کنم مغزم در حال انفجار است و میایم توی اتاق خواب. و افسوس، که نمی‌خوانیم. بی پشتوانه‌‌ی مطالعه منظم و دقیق جز سخنان تهی‌مایه چه خواهیم داشت برای گفتن؟

☐«…این انسان مفاهیم نوین‌ را نمی‌درکد!» این جمله را امروز در پشت جلد کتاب «واژه‌گزینی در ایران و جهان» از استاد رضا منصوری دیدم.

درکیدن، می‌درکم، نمی‌درکم…

به‌گمانم مصدری جعلی‌ست. اما دیدن آن در کتابی جدی و علمی درباره‌ی زبان سبب می‌شود بیشتر درباره‌اش کنجکاوی کنم.

☐قبل از نوشتن، بعد از نوشتن

قبل از نوشتن:

تنهایی‌ات فقط یک تنهایی عادی است، کم‌حاصل و حتا هراسناک.

بعد از نوشتن:

تنهایی‌ات غنی می‌شود و مشوق و محرک هزار کار نو. تنهایی فرصت می‌شود نه تهدید.

☐شعاری برای مدرسه نویسندگی:

نوشتن برای بهتر شدن

☐کلماتی برای بیان بهتر احساسات و هیجانات:

• بی‌همتا
• ناهموار
• نویافته
• مهجور
• آشوب
• درهم‌ریختگی
• زودرس
• غوطه‌ور
• مخمصه
• دیرگاه
• پاک‌باخته
• سوزان
• غلیان
• خیز
• یاوه
• ژاژ

از دفترچه یادداشت قدیمی:

«همین‌که می‌توانیم لحظاتی را صرف نوشتن کنیم به یک دنیا می‌ارزد.»

«آرامش روزی به دست می‌آید که فقط یک کار برای انجام دادن داشته باشی.»

☐یادداشت امروز را ناچار با موبایل نوشتم. نوشتن با موبایل بدک نیست، در بعضی موقعیت‌ها هم مناسب‌ترین ابزار است. اما حس می‌کنم هیچوقت نمی‌شود با موبایل چیز درست و درمانی نوشت. این را فقط کسانی که دو دستی با رایانه تایپ می‌کنند بهتر متوجه می‌شوند.